Donos

Szanowny panie dyrektorze, uprzejmie donoszę,
A sprawę moją na poważnie potraktować proszę,
O jednym nieprzyjemnym wydarzeniu w pocztowej placówce,
W miasteczku znanym z książeczek dla dzieciaków w podstawówce.
Nadmienię, że czas długi bardzo z nerwów dygotałem,
Na samo to wspomnienie kiedy przy okienku stałem,
Bo chciałem wysłać list, przekaz, paczkę nie pamiętam,
A może widokówkę czy tam życzenia na święta.
Fakt faktem stałem sobie grzecznie w pocztowej kolejce,
A kiedy przyszła moja kolej po czasie długim wielce,
To jedna wredna baba, naczelniczka chyba,
Zaczęła atakować słownie – czułem się jak dybach.
Niech sobie pan to wyobrazi, dyrektorze drogi,
Bezczelny tupet tego babska, aż mi cierpną nogi,
Bowiem rozpoznawszy moją znamienitą osobę,
Poczęła zadawać pytania skute zimnym lodem,
Że czemu w kraju droga jest benzyna, drożyzna się pleni,
Że raty w górę wystrzeliły jak rakieta z ziemi.
Począłem przeto więc tłumaczyć babie nieuczonej,
Że żadnej winie w nas nie widzę, to udowodnione,
Bo przecież skutek cen wysokich jest ogólnie znany,
To Covid, giełda, wredna Unia i Putin j***any.
Wszystkiego praprzyczyną zaś, wie każdy kto ma mózg,
Jest przecież ten znienawidzony obergruppenfuhrer Tusk.
Więc panie dyrektorze, chyba dobrze pan rozumie,
Że te pretensje bezpodstawne szkodzą mojej dumie.
I potwarz to poważna, i prezes bardzo się martwi,
Bo to jest kontestacja kierowniczej roli partii.
Ufam zatem panu, drogi panie dyrektorze,
Że sprawę da się łatwo przeciąć niby ostrym nożem.
I konsekwencje srogie wobec babska pan wyciągnie,
Za załatwienie sprawy wdzięczny będę przeogromnie.
Niech każdy zna więc swoje miejsce, a my prawi, sprawiedliwi.
Ach, byłbym zapomniał podpis, niech będzie – Życzliwy”